Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image
Scroll naar boven

Boven

’t Wereldje (84) met GTA 2, middelvinger-emojis en patenten!

’t Wereldje (84) met GTA 2, middelvinger-emojis en patenten!
Paul Gersen

Rare nieuwtjes, hilarische persberichten en maffe feestjes: er komt flink wat over je heen als je met Draadbreuk in de weer bent. Daarom blikken we wekelijks in ’t Wereldje terug op de raarste zaken die voorbij kwamen. Wat vonden wij er van? Dit dus!

 

5. Hebbon: de Fibonacci-klok

 

"Schat, je moet eruit! Het is al blauw blokje over groen!"

“Schat, je moet eruit! Het is al blauw blokje over groen!”

 

Iemand toevallig The Da Vinci Code gezien? Je weet wel, die blockbuster waarin Tom Hanks ineens een heel raar matje in zijn nek heeft hangen en aan het einde van de film Audrey Tatou nog steeds niet heeft gescoord. Goed, geen bal aan, dik twee uur van ons leven weggegooid. Het enige toffe van die film is de kleine bijrol van de Fibonacci-reeks. Wat, zeg je? De Fibonacci-reeks, een wiskundige rij die niet minder dan awesome is. 0-1-1-2-3-5-8-13-21 enzovoorts, de twee voorgaande nummers vormen telkens het nieuwe getal. Die rij is niet zomaar door mensen bedacht, maar is vervlochten met de natuur. De groei van een bijenpopulatie gaat in gelijke tred van de reeks, de structuur van een zonnebloem is erop gebaseerd, evenals de verdeling van takken aan bomen. Noem me een nerd, maar ik vind het vreselijk vet. Niet alleen ik, overigens. Hiphopduo Black Star rapte erover en de band Tool (tip!) schreef er een heel nummer omheen.

Ook ontwerper Philippe Chrétien is fan. Hij keek eens rond in zijn huis en dacht: waarin kan ik mijn favoriete rij eens implementeren? En zie hier: de Fibonacci-klok! Geen cijfertjes, maar gekleurde vakjes die je bij elkaar moet optellen om de tijd te krijgen. Die moet ik natuurlijk hebben, al vrees ik dat ik met mijn wiskundeknobbel nooit meer op tijd op een afspraak kom.

 

4. Tsjechen maken film over onze jeugd

 

Lie like an Egyptian.

Lie like an Egyptian.

 

Laten we even teruggaan naar het jaar 1999. Man, wat zag de wereld er toen anders uit. De lucht was schoon, seks smerig, deze jongen liep in skatebroeken waar drie volwassen mannen in pasten en internet trokken we van een Zonnet-schijfje. Na schooltijd reden mijn vrienden en ik altijd naar degene die thuis twee computers had staan. Multiplayer-gamen was eigenlijk nog toekomstmuziek, want heel veel meer dan een lichtkrant lezen op een website met neonkleuren en e-mailen konden we met onze 56k-modem niet. Maar wij hadden heel provisorisch een intern netwerkje aangelegd. Hup, twee man achter de pc in de werkkamer, de andere twee naar boven waar de andere computer stond. Pizzabroodjes in de oven, een paar flessen cola achter de hand en de hele middag tegen elkaar de beste game ooit spelen: GTA 2.

Goed, dat was zestien jaar terug en inmiddels hebben we in GTA 5 misschien wel het meest epische computerspel ooit. Maar zo romantisch als toen wordt gamen natuurlijk nooit meer. Och, wat zou het fijn zijn als we nog even een glimp van die tijd kunnen opvangen. Maar wacht, dat kan! Moeten we wel even richting Tsjechië karren. Daar is GTA 2 namelijk nog heel erg groot. Zo groot zelfs, dat men daar een werkelijk epische real-life tribute-video heeft gemaakt. Auto’s jatten, vluchten voor de politie, bendeleden die het vuur openen, alles zit erin. Wat is het eigenlijk fijn dat sommige landen technologisch nog een beetje achterlopen. Laten we reikhalzend uitkijken naar de zo’n zelfde video over GTA 5. Over een jaar of vijftien, ofzo.

 

3. Hallelujah: de middelvinger doet zijn intrede!

 

"Ik steek een hele dikke lachende drol naar je op"

“Ik steek een hele dikke lachende drol naar je op”

 

We worden bij Draadbreuk nog wel eens sarcastisch genoemd. Zuur zelfs, soms. Tja, dat krijg je als je als een van de weinige media af en toe zegt dat een trend niet gaat werken, een gadget niet tof is of even uit je slof schiet omdat iets echt een boutapparaat is. Af en toe moet je gewoon vertellen waar het op staat. En om eerlijk te zijn, houden we ons zelfs in. Stiekem zijn we in het echte leven de koningen van de passieve agressie. Bart heeft een keer alle zoutvaatjes in een restaurant opengedraaid, omdat de ober geen ijsklontje in zijn cola had gedaan. Dennis praatte eens een week niet met zijn vriendin, omdat de dooiers van de uitsmijter die ze voor hem had gemaakt niet meer heel waren. Een taxichauffeur die met Ger in de auto per ongeluk de verkeerde afslag pakt, kan erop wachten dat zijn kar de volgende dag in cellofaan is verpakt. Ikzelf heb minimaal zeventig lekgeprikte ballen in mijn tuin liggen.

Waar die opgekropte woede vandaan komt? We kunnen ons niet uiten. Gek worden we van al die positiviteit op de interwebs. De duimpjes omhoog op Facebook, kom op! We willen niets liever dan echt twee duimen omlaag doen als er weer iemand een foto van zijn eten deelt. Ja-ha, we weten dat je aan de fokking quinoa zit! En dat die kat van je op je toetsenbord gaat liggen als je even weg bent is ook geen nieuws! Nog zoiets: de betutteling van al die mobiele besturingssystemen, met hun emojis. Als een boos kijkende smiley het heftigste is wat je iemand kan sturen, even afgezien van een glimlachende drol, vind je het dan raar dat heel vervelende mensen je berichtjes blijven sturen? Maar er is hoop. Windows 10 heeft zijn emojis geüpdatet. Vanaf nu kunnen we eindelijk – EINDELIJK – mensen van gepaste repliek bedienen: de middelvinger heeft zijn intrede gedaan. Wij weten al wat onze volgende telefoon gaat worden en hopen vurig dat Vincent Everts ons een berichtje stuurt.

 

2. Wie heeft potverdorie het fruit vervangen?!

 

De presentatietafel van Uitbuiken wordt ook steeds voller...

De presentatietafel van Uitbuiken wordt ook steeds voller…

 

Een van de mooiste disciplines uit de schilderkunst is het stilleven. Een tafel met daarop een fruitschaal, een dode gans, wat keukengerei. Een vaas met bloemen. Roerloos staand en fantastisch uitgelicht. Het verandert nooit, maar iedere keer vallen weer andere zaken op. Een goed stilleven slurpt je op, je verdwaalt erin. De Romeinen maakten ze al en in de zeventiende eeuw waren wij Nederlanders er koningen in.

Kunstenaarscollectief Les Oiseaux De Merde dacht: hoe kunnen we het stilleven in de hedendaagse tijd plaatsen? Kunnen we niet iets doen met technologie, ofzo? Met internet! Ja! En dus liepen de kunstenaars naar de plaatselijke groentewinkel en haalden uien, druiven en appels. Daarna door naar de antiquair voor wat potjes, oude boeken, een veer en een kompas (oeh, die dubbele laag!) en huppakee, op tafel ermee. Ze zetten er een camera op en nu kunnen we via deze website het kunstwerk een half jaar lang live streamen. Er is zelfs een heus Twitter-kanaal, waar dagelijks een foto van het werk wordt geplaatst. Ergens vinden we het wel een grappig idee: je ziet de tijd zijn wissel trekken op het fruit, dat natuurlijk langzaam ineen krimpt en vergaat. Een stilleven dat niet verandert door mensenhanden, maar door het leven zelf. Maar hé, wat is dat nou? Wat zien we daar in de nacht van 2 op 3 mei veranderen? Wie heeft in godsnaam het fruit vervangen? Wie. Heeft. Dat. Fruit. Vervangen?!

 

1. Stop met nieuws over patenten, a.u.b.

 

Oké, de megalomane maker van dit kasteel dient wel goed afgestraft te worden

Oké, de megalomane maker van dit kasteel dient wel goed afgestraft te worden

 

In iedere zandbak ging het er vroeger hetzelfde aan toe. Je had een gozertje dat een kasteel probeerde te maken, en een gozertje dat het kasteel in elkaar trapte. De eerste keer dat het gebeurde, was het natuurlijk even schrikken voor de jeugdige bouwkundige. De tweede keer misschien ook. Daarna niet meer, toen begreep het ventje wat zijn antagonist al doorhad: dit is the balance of things. Eén maker. Eén sloper. Iedere pauze weer hetzelfde. Het zandkasteel diende uit de grond opgetrokken te worden, om daarna weer met diezelfde grond gelijk te worden gemaakt. Er was geen ruzie in het spel, de klasgenootjes keken er niet naar om, de lerares nam nog een hap van haar appel en keek de andere kant op. Opbouwen, slopen en opbouwen, tot aan het eind der tijden.

De techwereld is eigenlijk ook een heel grote zandbak. De bedrijven die erin spelen slopen echter niet elkaars zandkasteel, maar slaan elkaar om de oren met patentrechtzaken. Dat is geen nijd of ruzie. Het werkt gewoon zo, het is the balance of things. Fabrikant A heeft een patent, fabrikant B betaalt geld om het te mogen gebruiken, dan zijn er nieuwe onderhandelingen die stuk lopen en dan zien ze elkaar in de rechtszaal. No problemo, gewoon een zakelijke aangelegenheid. Het probleem is dat het techjournaille ieder patentwissewasje behandelt alsof het een moordzaak is. Samsung en Apple, NVIDIA en Samsung en nu Ericsson en Apple: de media doen alsof we hier te maken hebben met ware criminaliteit en schrijven zich suf, terwijl het niets anders is dan een onderhandelingstactiek. Niet interessant dus, kunnen we gewoon weer een hap van onze appel nemen en de andere kant opkijken, alsjeblieft?

 

Fotocredits:

Header: Diprotodon 001 via photopin (license)
Zandbak: Flat City Sculpture via photopin (license)