• Paul Gersen
• Op 22 augustus 2015

Rare nieuwtjes, hilarische persberichten en maffe feestjes: er komt flink wat over je heen als je met Draadbreuk in de weer bent. Daarom blikken we wekelijks in ’t Wereldje terug op de raarste zaken die voorbij kwamen. Wat vonden wij er van? Dit dus!

5. Shutdownify doet huzarenstukje

Zo’n knop kunnen veel internet-startups wel gebruiken

Och internetbubbel, wat ben je af en toe nog ontzettend aan de hand. Bij sommige mensen heerst nog altijd de gedachten dat je met een grappig plan op the interwebs binnen de kortste keren misselijkmakend rijk kunt worden. Gebouwtje in Silicon Valley neerzetten, team inhuren, website bouwen en flappen tellen. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Het zijn de briljante concepten die zichzelf uitfilteren en de rest betekent uiteindelijk zonder baan thuiszitten. Wat een faillissement voor de spaarzame klanten van die bedrijven betekent, wordt vaak niet duidelijk gemaakt. Het bracht Shaun Gallagher op een idee. Hij richtte het bedrijf Shutdownify op, dat voor failliete bedrijven de website verving voor een heldere berichtgeving over het faillissement.

Nou, laat de sporttassen met geld maar binnengebracht worden, moet Gallagher hebben gedacht. Helaas rekende hij buiten een ding: failliete bedrijven hebben doorgaans geen geld, dus daar gaat je businessmodel. Shutdownify maakte afgelopen week bekend zelf de stekker eruit te trekken. Over de heldere berichtgeving op hun website kun je dan weer niks negatiefs zeggen.

4. Blikseminslag: 73 mensen digitaal dood

En daar gaan weer iemands vakantiefoto’s

Lekker veilig hoor, dat in the cloud opslaan van al je documenten. Het staat nergens en tegelijkertijd overal! Whoop whoop! Je hoeft maar een beetje wifi te hebben en je kunt op vakantie in Alanya het hotelpersoneel vervelen met de kiekjes van je backpack-tocht door Thailand van vorig jaar. Echt handig! Maar waar je niet zo snel bij stil staat, is dat er ook bij cloud-diensten wat mis kan gaan. Want wat blijkt: ze schijnen nogal slecht tegen onweer te kunnen. In België sloeg deze week de bliksem in bij een datacentrum van Google. Doordat de boel daardoor even zonder stroom kwam te zitten, verloor er data. Om precies te zijn: 0,000001 procent van alle opgeslagen bestanden werd permanent gewist. Dat lijkt niet veel, maar zet het maar eens af tegen de wereldbevolking. Dan heb je het al gauw over data dat zo’n 73 mensen bij elkaar hebben gesprokkeld. In een keer weg. Privacy-activisten zouden er misschien een moord voor doen, maar het is toch lullig als je examenwerk in een keer verdwijnt. Alsof de leraar dat gelooft.

3. Haha, Second Life bestaat nog en er is geen reet te doen

Hee, dat is een leuke mu… o, laat maar

Een jaar of acht geleden schreef ondergetekende voor een ander medium een verhaal over Second Life. Dat was toentertijd een enorme hype: een digitale wereld waar je een alter-ego kon aannemen en vrijelijk kon bewegen, net zoals in de echte wereld. Huizen bouwen, met mensen contact leggen: er waren zelfs mensen die daar een nieuwe partner ontmoetten en digitaal gingen samenwonen, terwijl in het echte leven man- of vrouwlief op de bank televisie zaten te kijken en niks doorhadden van de Second Life-avonturen van hun partner. Bedrijven investeerden tonnen in de digitale wereld: banken opende filialen waar mensen met hun vragen terecht konden, gemeenten bouwden een pixelig gemeentehuis en er werden reclame-billboards opgehangen.

Toen ik met een avatar op verkenningstocht door Second Life ging en anderen daar hun handen zag warmen aan een digitale vuurton – wat voor de mensen achter de avatars natuurlijk gelijk staat aan naar je scherm turen en niks doen – wist ik eigenlijk al dat deze hype een kort leven beschoren zou zijn, omdat dit natuurlijk he-le-maal nergens ober ging. En natuurlijk, binnen de kortste keren was de lol ervan af en nu doet de term Second Life nog maar bij weinig mensen een vaag belletje rinkelen. Maar het bestaat nog! Echt waar! Bij Fusion.com besloten ze weer eens een kijkje te nemen in de virtuele wereld en dan vooral de digitale universiteiten die eind jaren nul daar werden gebouwd. Je raadt het al: compleet uitgestorven. Maar het verhaal geeft wel een mooi beeld van de gekte van toen: immense campussen, lokalen in de vorm van piratenschepen en klaslokalen die daadwerkelijk gebruikt lijken te zijn. Een mooi voorbeeld van de gekte tijdens de internetbubbel. Hilarisch, totdat je beseft hoeveel geld het allemaal gekost heeft.

2. Draadbreuk verwelkomt verslaggever in New York

“Go spread the news, I’m leaving today”

Ik denk dat het in Berlijn was dat we ‘m collectief in de harten sloten. Goed, Ger kende ‘m al een tijdje en ik was ‘m weleens tegengekomen bij een persdagje van het een of het ander, maar daar was het altijd bij een handje en wat andere beleefdheden gebleven. Dat veranderde tijdens de IFA in 2013. We waren net met Draadbreuk begonnen en renden van de ene naar de andere presentatie. Op de inmiddels befaamde Teufel-party liepen we Rens tegen het lijf. Hij schreef voor Esquire en was de enige die even goed kon feesten als wij. Na de party reden (op een of andere manier was Dennis de BOB) naar de Cassiopeia, normaliter een van de leukste clubs van Berlijn, maar nu was er een vaag drum ’n bass-feestje aan de gang. Kon ons het schelen, wij en Rens gingen tot het ochtendgloren door. Toen we ‘m na zonsopkomst bij zijn hotel afzetten, wisten we: dit is een goede vent. Rens heeft zijn carrière in Nederland inmiddels ingewisseld voor een in New York. Dat is natuurlijk ontzettend vet, maar nog vetter is dat hij aldaar ook stukken gaat schrijven voor Draadbreuk. Jawel, we hebben tegenwoordig een correspondent in de States. Zijn eerste verhaal, natúúrlijk over uitgaan, is inmiddels te lezen. Max Westerman, eat your heart out: wij hebben Rens.

1. Kim Dotcom geeft lesje muziekindustrie

Kim dotcom is zo rijk, dat hij altijd twee microfoons gebruikt omdat hij het kan betalen

Het is menselijk om Kim Dotcom een ongelooflijke bokkenlul te vinden. Iemand die zo ontzettend te koop loopt met zijn rijkdom, is dat immers ook. Jezelf überhaupt Dotcom noemen, omdat je miljonair bent geworden door de internetbubbel, een enorm wagenpark aanschaffen met nummerborden als HACKER, MAFIA en STONED; het getuigt allemaal niet van nederigheid. Daarbij ziet de wereld natuurlijk liever een filantropische Bill Gates dan een man die de hele wereld onder de neus wilt wrijven dat hij doekoes als water heeft. Of had. Dotcom verdiende zijn geld met verschillende bedrijven, maar iedereen kent ‘m van MegaUpload: de sharingdienst die vanwege privacyperikelen aangeklaagd, en uiteindelijk offline gehaald werd. Er loopt nog steeds een rechtszaak tegen de entepreneur en naar eigen zeggen is hij inmiddels failliet.

Iemand als Kim Dotcom wordt al snel gezien als een paria van de maatschappij, iemand die geld verdient over de rug van anderen. Mogen we zeggen dat dat te makkelijk is? Dotcom heeft ons namelijk ook dingen geleerd. Dat internettijden om andere regelgeving vragen rond copyright en uitwisseling van bestanden, bijvoorbeeld. Dat er geen onbeperkte vrijheid op internet is. Maar ook dat dingen niet zo zijn als ze lijken. Neem dit laatste nieuws over de muziekindustrie. Volgens een getaped telefoongesprek tussen Dotcom en platenlabel Universal Music Group had die laatste MegaUpload in 2012 bijna de ‘neutrale status’ gegeven, wat betekent dat ze het niet meer verdachten van piratery. Dan moest MegaUpload wel even een deal sluiten en systematisch centjes uit advertentiegelden over gaan maken. ‘De business wordt geregeerd door advocaten’, voegde het label er nog even aan toe. Inderdaad: illegale praktijken worden getolereerd, zolang mensen er maar geld aan verdienen. En die mensen zijn ook nog eens advocaten. Leg dat maar eens uit aan een muzikant die niet kan rondkomen.

Fotocredits:

Header: One World Trade Lightning – New York City skyline via photopin (license)
Bankroet: Bankrupt via photopin (license)
Bliksem: Lightning over Willen Lake via photopin (license)
Second Life: Strandbar in Second Life via photopin (license)
New York: New York Skyline via photopin (license)
Kim Dotcom: Peter Harrison (license)